คนบางคน อาจจะงงกับชีวิตว่า เกิดมาทำไม? เกิดมาเพื่ออะไร? เกิดแล้วต้องทำอย่างไร? เกิดมาแล้วทำไมทุกข์จัง? เกิดมาแล้วทำไมต้องรบลาฆ่าฟันกัน? นั่นซิ คำถามเล่านี้วนเวียนอยู่ในสมองของฉัน
โดยเฉพาะตอนที่ว่างจากการทำงาน ทำภารกิจที่มีแล้ว อาจจะเริ่มปลงกับชีวิตหรือเปล่านะ แต่ฉันก็
ยังคิดว่า จะเกิดมาเพื่ออะไรก็ตาม มันน่าจะไม่พ้นคำนิยามที่ว่า "เกิดมาเพื่อใช้เศษกรรม" ที่คิดแบบ
นี้ อาจจะเป็นเพราะว่า เมื่อเล็กจนโต ดวงของฉันมันแปลกมากๆ ก็ได้ ก็จะมาเล่าสู่กันฟัง......
ฉันจำความได้ตั้งแต่อายุราว 9 - 10 เดือน ว่าคุณแม่เลี้ยงฉันโดยให้นอนเปลแบบ "อู่นอน" คือ จะใช้ไม้
ขัดหัวท้าย มันอุ่น และรู้สึกได้ถึงการโอบอุ้มของอู่นอนเปลสีน้ำเงินลายขาวของท่านเป็นอย่างดี เพราะ
เวลาแม่อยู่บ้านก็จะขึงมันไว้ที่เสาบ้านบ้าง หรือหากไปนาก็จะเอาไปผูกที่เสากระท่อม มันไม่เพียงแค่นั้น
ฉันจะได้ยินเพลงขับกล่อม "เพลงกล่อมเด็ก" จากปากแม่เสมอ หรือหากแม่ไม่อยู่ฝากฉันไว้กับปู่ ย่า หรือ
คุณอาผู้หญิง ฉันก็จะได้ยินเสียงกล่อมเสมอ
ส่วนเปลอีกแบบหนึ่งที่ฉันจำได้ก็คือเปลนอนเด็กแบบ "เปลไม้ใส่ผ้าโสร่ง" ขึงเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า สีน้ำเงินอีกเช่นกัน นี่ละมังทำให้ชีวิตฉัน ถึงได้หลงไหลทุกสิ่งที่เป็นสีน้ำเงินนัก เปลอันนี้มันจะกว้างๆ
ก็จริง แต่มันจะแบนๆ ดังนั้นเด็กที่นอนอยู่บนนั้นต้องระวังตก ต้องนอนนิ่งๆ และรีบหลับจะดีกว่าจะได้
ไม่กลัวตกเปล เพราะผู้ใหญ่ที่ไกวจะทั้งขู้ ทั้งปลอม ทั้งโยนไปพร้อมๆ กัน พูดได้คำเดียวว่าสุดยอดจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น