ในสมัยเป็นเด็กเล็กๆ นั้น ครอบครัวเราอยู่กันแบบไกลปืนเที่ยงจริงๆ จนไฟ้ฟ้าเข้าไปไม่ถึง สุดท้ายเราก็ใช้น้ำมันก๊าซมาใส่ตะเกียงโคม ตะเกียงกระป๋อง เพื่อให้มีแสงสว่างกันตอนกลางคืน ทีนี้แหล่ะ ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กยังไม่ประสาอะไร ก็อยากรู้อยากลองในสิ่งที่ไม่เคยรู้ ก็เดินเตาะแตะตรงดิ่งเข้าไปหาแสงไฟจากตะเกียงกระป๋องทันที พร้อมกับเอามือของฉันคว้าจับเปลวไฟเข้าอย่างจัง สุดท้ายก็โดนไฟลวกเข้าให้ พอตอนฉันโตแล้วทั้งคุณพ่อและคุณแม่ของฉันก็มาเล่าสู่ฉันฟังว่า ฉันร้องไห้จ้า เป็นนานสองนาน ด้วยความปวดแสบปวดร้อน อันที่จริงทุกๆ ท่านก็คอยจับคอยรั้งคอยดึงไม่ให้ฉันไปจับไฟแล้วล่ะ แต่ของอย่างนี้หากไม่ได้เจอเองก็จะไม่เข็ดหลาบ จนสุดท้ายต้องยอมปลอยเลยตามเลยแล้วกันท่านบอกว่าได้ผลมากๆ เพราะตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่เข้าไปใกล้ไฟอีกเลย
แต่ทว่าคิดในมุมกลับกัน ฉันกลับภาคภูมิใจนักหนาที่ในชีวิตหนึ่งของฉันก็ได้มีโอกาสสัมผัสกับชีวิตที่ต้องรับสภาพความลำบากในการขาดแคลนแสงสว่างจากไฟฟ้าเช่นในเมืองใหญ่ทั่วไป เพราะมิฉะนั้นชีวิตฉันอาจจะไม่รู้จักกับตะเกียงเจ้าพายุ ตะเกียงโคม ตะเกียงกระป๋อง เป็นแน่ และนี่เอง ที่ทำให้กิจกรรมภายในครอบครัวเล็กๆ ของเรา ที่มี คุณปู่ คุณย่า คุณพ่อ คุณแม่ คุณอา พี่สาว และตัวฉันเอง ได้ร่วมล้อมวงรับประทานข้าวกันพร้อมหน้าด้วยแสงจากตะเกียงโคม ตะเกียงกระป๋อง กันทุกวันนั่นเอง....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น